حرف حساب : پسر خجالتی روساریو

مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های نویسندگان بارسا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان اف.سی.کاتالونیا می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

منبع,

مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های نویسندگان بارسا نیوز است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان بارسا نیوز می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

............................

وقتی اون پسر کوچولویی که تو دقایق آخر بازی با آلباسته تو یک می 2005 به بازی رفت و با یه گل چیپ ، گلزنیش رو آغاز کرد می شد حدس زد که این پسر کوچولوی دوست داشتنی یه استعداد ویژه داره. یه هوش و یه نبوغ استثنایی که چشم ها رو به خودش خیره می کنه. اون پسر کوچولوی خجالتی که وقتی تو رختکن می خواست لباسشو عوض کنه از خجالت می رفت یه جایی که کسی اونو نبینه ، تو فینال سال 2006 زمانی که از ترکیب 23 سه نفره ی فرانک رایکارد کنار گذاشته شد اشک ریخت ، اما این پایان کار نبود...

 وقتی تو جام جهانی 2006 آلمان با بی اعتنایی نستور پکرمن ، سرمربی وقت آرژانتین مواجه شد و کمتر از اون چیزی که حقش بود بازی بهش رسید خیلی زود فهمید دنیای فوتبال ، دنیای بی رحمیه ...

 اما اون تسلیم نشد. فصل بعد با هتریکش تو بازی الکلاسیکو ، شب تلخش تو پاریس و برلین رو به فراموشی سپرد.

بازی پسر کوچولو ، روز به روز چشم نواز تر می شد. استعداد و نبوغش انکار ناپذیر بود. توی المپیک 2008 باعث قهرمانی تیمش شد و تو فینال سال 2009 شهر رم ، وقتی دروازه ی ادوین فن در سار رو باز کرد ، کفشش رو برداشت ، کودکانه و معصومانه شادی کرد.

فوتبال ، بازی لحظه های تلخ و شیرینه. حتی اگه لیونل مسی هم باشی تلخیشو حس می کنی. هر چقدر که عناوین و افتخاراتش تو بارسا براش شیرین بود ؛ همون قدر ناکامی تو بازی های ملی آزارش می داد.

دیگو آرماندو مارادونا ، اسطوره و مربی وقت آرژانتین تو جام جهانی 2010 در توصیف بعد از شکست 4 گله ی تیمش مقابل آلمان میگه : وقتی به رختکن رفتم ، صدای گریه شنیدم. دیدم مسی داره گریه می کنه...

اون دیگه پسر کوچولوی پنج ساله قبل نبود ، اما هنوز احساساتش ، شور و شوقش و علاقه ش به فوتبال مثل پسر بچه هایی می موند که توی کوچه با توپ دو لایه ی پلاستیکی فوتبال بازی می کنن. هنوز وقتی بازیشو می دیدی دهنت آب می افتاد.

به قول آرسن ونگر ، مسی جوری گل می زنه که فکر می کنی گلزنی چقدر ساده و آسونه ، فکر می کنی اون داره پلی استیشن بازی می کنه ...

اما این بار نوبت خاطره های شیرین بود. نوبت گلزنی مقابل رقیب دیرینه ، تو سانتیاگو برنابئو و حذفش تو نیمه نهایی لیگ قهرمانان 2011 و بعدش یه سوپر گل تو فینال ، مقابل منچستر فرگوسن...

سال 2012 با دو خاطره تلخ برای مسی تموم شد. از دست دادن پنالتی جلوی چلسی تو نیمه نهایی لیگ قهرمانان و تلخ تر از اون وداع با اسطوره ی جاودانه ، تداعی کننده ی خاطرات چهارده گانه ، گواردیولای کبیر...

اما سال 2013 یه اتفاق ، تو زندگی مسی باعث شد بالاتر از همه ی جام ها و افتخاراتی که بدست آورد ، یه حس متفاوت رو بچشه.

حس پدر شدن

خودش می گه : پدر شدن ، بهترین اتفاق ممکنه.

بله ؛ پسر خجالتی کاتالان ، حالا دیگه پدر شده. اینو می شد تو رفتار هاش ، تو حرف زدناش و تو فوتبال بازی کردناش حس کرد...

تو سال 2012 وقتی به عنوان بهترین بازیکن دنیا انتخاب شد ، پشت تریبون اشک نریخت ، چون اون حالا دیگه اون پسر کوچولوی روازریو نبود. حالا دیگه اون یک پدر بود...

پایان سال 2013 وقتی جایزه ی بهترین بازیکن دنیا رو به رقیبش دادند ، نگفت تقلب شده. با این که می دونست به عنوان بهترین بازیکن دنیا انتخاب نمیشه تو مراسم شرکت کرد. رفت جلو و مثل یک پدر به رقیبش تبریک گفت...

وقتی تو جام جهانی 2014 توی وقتای اضافه ی فینال مهم ترین رویداد فوتبالی بازی رو به حریف واگذار کرد ، اشک نریخت. اون دیگه پدر بود. پدری که قرار نیست جلوی چشمای پسرش اشک بریزه ، حتی اگه تا یک قدمی جاودانگی شکست بخوره...

وقتی تیم باشگاهیش ستاره های بزرگی رو به تیمش اضافه کرد ، اعتراضی نکرد...

وقتی رقیبش تو رئال ، پشت سر هم به لطف هدیه ی داورا گلزنی می کرد ، مسی با طمانینه کارش رو می کرد.

وقتی ازش سوال می کردن می گفت : من با کسی رقابت نمی کنم. من برای خودم فوتبال بازی می کنم.

حالا اون پسر آروم که برای خودش فوتبال بازی می کنه ، با رکورد رائول افسانه ای ، تو تعداد گل زده تو لیگ قهرمانان برابری کرده. اونم فقط تو 90 بازی و درحالی که تنها 27 سال سن داره ...